Նար-Դոսը ունի բազմաթիվ պատմվածքներ, որոնցից մեկը ՙ«Մեր թաղը »պատմվածաշարն է:
«Մեր թաղը» պատմվածաշարը բաղկացած է յոթ նովելներից՝ «Սաքուլն ուխտ գնաց», «Ինչպես բժշկեցին», «Թե ինչ եղավհետո, երբ շաքարամանից երկու կտոր շաքար պակասեց», «Հոգուն վրա հասավ», «Սև փողերի տոկոսը», «Հոպոպ», «Ադամամութին»
Պատմվածաշարերում ներկայացված է կյանքի իրական դրվագներ, որոնք իրար լրացնելով ներկայցնում են մի աղքատիկ կյանքի պատկեր: Ծուռ ու մուռ խրճիթներ, նեղ բարակ փողոցներ, պատուհաններ կես թղթե, կես ապակե: Ամեն ենթավերնագրում կա դժվարություն, մահ, փորձություն: Իսկ հերոսները հիմանակնում կանայք խելացի, տան և երեխաների մասին մտածող մարդիկ էին, իսկ նրանց ամունիները կամ կհարբեցող էին կամ անգործունակ: Այստեղ բոլորի համար ամեն մի օր թվում էր մի ամիս: Ամենաշատ դժվարությունը մարդակնց մոտ նկատվում էր ձմռանը: Երբ անհանար էլ գտնել գործ, փայտ կսիաշեն խրճիթները տաքացնելու համար և վերջապես չկար ուտելու հաց:
Դուրգար Սաքուլը մեռնում է անհույս, չդիմանալով ծանր կյանքին («Սաքուլն ուխտ գնաց»), նույն պատճառով խելագարվում և մեռնում է Մարթան («Ինչպես բժշկեցին»)։
Թղթամոլ Արտեմը խաբում է մորը, գողանալով նրա հավերց մեկը («Սև փողեր տոկոսը»)։ Զինագործ Ասատուրը քարի մի հարվածով սպանում է կնոջը, միշտ անպատվելով և վիրավորելով նրան («Հոպոպ»)։ Նախշքար Դավիթը խլում է իր տղայի վաստակած գումարը թողնելով ընտանիքին անոթի («Հոգուն վրա հասավ»)։ Դրոգապան Յագորը բռունցքի մի հարվածով անշնչացնում է կնոջո, դատական քննիչի հարցինել պատասղանում ․ «Մի մուշտի տվի, է՛լի, ուրիշ բան խո չեմ արել» («Թե ի՛նչ եղավ հետո, երբ շաքարամանից երկու կտոր շաքար պակասեց»)։ Իսկ աղքատ ու ընչազուրկ Շուշանը ոճրագործ է դառնում, ադամամութին սպանելով նորածին երեխային ասելով «Ի՞նչ եմ անում… ի՞նչ եմ անում… քիչ ունե՞մ… քե՞զ ոնց պահեմ… քե՞զ ոնց պահեմ…» («Ադամամութին»)։
Այսպիսի մահվան են արժանանում Մեր թաղը պատվածքի հերոսները: